Ο δημόσιος χώρος (αρέσει-δεν αρέσει)

Με το πραγματικό ενδεχόμενο της μεταλλαγής του, αυτό που δείχνει και είναι νέο καθώς συμπεριλαμβάνει στο περιεχόμενό του και ανεκδήλωτες κοινές συλλογιστικές, με το  "αφύπνιση και αγανάκτηση",  τείνει να καταλάβει ένα μέρος αυτής της δυσνόητης εποχής μας. Το φέισμπουκ, το τουίτερ κι όλες διαδικτυακές μορφές κοινωνικού αυτισμού δείχνουν πλέον το μονόδρομο της έναρξης μιας νέας μορφής κοινωνικών κινητοποιήσεων όπου πλέον ένα ρεύμα μπορεί πολιτικά να αρνείται την πολιτική παίρνοντας το αίμα του πίσω για κάθε μεγάλη αφήγηση η οποία τον βασάνισε στις αυταρχικές κομματικές δομές της ή σε οργανώσεις της απόλυτης αλήθειας ή για την υπόσχεση ευμάρειας που δεν του πραγματοποιήθηκε. Από την άλλη, ρεύμα μιας καθημερινότητας που συναινούσε σε όλο αυτό το φάσμα της πολιτικής είτε με τις ενοχές του είτε με την παραχώρηση μέρους του βίου σε μια καλύτερη από άποψη καταναλωτικών αγαθών εποχή, είτε με τις επιφυλάξεις που αφορούσαν τα σημεία, ξεκινάει να δείχνει τα δόντια του. Έχουν όμως ακόμη λίγη σάλτσα. Κι αυτό φαίνεται από την εθνική παρηγοριά της σημαίας, από την πολύ καλή κάλυψη των ΜΜΕ, από την σχεδόν συμπαθητική και δημοφιλή εικόνα περί νεότητας-πολλά μοιάζουν με τις ‘’ψαγμένες’’ διαφημίσεις. Από την άλλη ο δημόσιος χώρος δεν είναι ποτέ ευεργετικός και χαριστικός με κανέναν που τον επικαλείται και τα κοινωνικά φαινόμενα δεν επιβεβαιώνουν κανέναν που τα προβλέπει. Ο αστικός κόσμος, συγκεντρωτικός, αποτελεί το πρότυπο. Η Βουλή. Το πρότυπο του παραμένει ισχυρό, δίπλα στα σύμβολα της εξουσίας που περιμένουν την επόμενη δικαίωσή τους από μια πολιτική δύναμη που θα προκύψει μέσα από τις εθνικές σημαίες ή την πολυπολιτισμικότητα, τις ανοιχτές δομές και την υιοθέτηση μιας κοινωνικής συμπεριφοράς που θα έχει αντάξια αισθητική .
Αυτός είναι ο δημόσιος χώρος (αρέσει-δεν αρέσει) και μόνο αυτός προσφέρεται με τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τα κολλήματά του, να συμβάλει συστηματικά στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Τόσο ο εκθειασμός όσο και η περιφρόνηση αυτού του νέου φαινομένου όχι μόνο δεν θα ωθήσει την ανάπτυξη, την αποκέντρωση και την άνοδο της ποιότητάς του αλλά θα τον εγκλωβίσει στα στενά κατατόπια της πολιτικής ενσωμάτωσης ή θα διαλύσει κάθε θετική του προέκταση. 
Γ.Κ.