Ο Οσάμα, ο Ομπάμα και το κακό συναπάντημα

Κανένα διεθνές δικαστήριο, καμία έννοια απόδοσης "διεθνούς δικαίου", καμία έστω και υποτιθέμενη τήρηση της "εθνικής κυριαρχίας". Το τέλος του Οσάμα Μπιν Λάντεν με τη ρίψη της σωρού του στη θάλασσα έρχεται να επισφραγήσει την αμερικανική κυριαρχία που τόσο ανάγκη έχει σήμερα για διεθνή (αυτο-)επιβεβαίωση. Όμως αυτή η τακτική της απόδοσης της "δικαιοσύνης" της Άγριας Δύσης, όπως είπαν ακόμα και τα πιο συντηρητικά ελληνικά μμε, είναι που τροφοδοτεί έναν αδιάκοπο πόλεμο μεταξύ "πιστών" και "απίστων" σε όλον τον πλανήτη. 
Μέσα σε αυτό το ανακατεμένο διεθνές παζλ, όπου ειδικά στο χώρο της Μεσογείου η πολιτική του εικόνα γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη, το ελληνικό κράτος υιοθετεί όλο και πιο φιλοϊσραλινές και αντιαραβικές πολιτικές. Εκεί που έπρεπε να πέφτουν γέφυρες με τα απέναντι παράλια της Μεσογείου, εδώ αποκόπτονται πλήρως πλέον διαμορφώνοντας κατ΄ αυτόν τον τρόπο μία σαφή θέση απόστασης από τους "απέναντι" και αποτελώντας ένα ευάλωτο στρατιωτάκι στη διεθνή πολιτικοστρατιωτική σκακιέρα. 
Αν λοιπόν η στρατιωτικοοικονομική κυριαρχία και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός έχουν διαμορφώσει ένα κλίμα και μία υπαρκτή κατάσταση διαρκούς πολέμου, οφείλουμε εμείς σήμερα, ειδικά και μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις στον γειτνιάζοντα αραβικό κόσμο, να διερευνήσουμε τους τρόπους επικοινωνίας και επαφής. 
Τ.Κ.