«Δουλεία», με ή χωρίς εισαγωγικά;

Στα πλαίσια στης «αποκρατικοποίησης» και της «αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας», είναι πλέον δεδομένο οτι θα παραχωρηθούν –έναντι ανταλλάγματος βέβαια...- κινητά, ακίνητα και επιχειρήσεις, του ευρύτερου δημόσιου τομέα σε ιδιώτες «επιχειρηματίες». Ανάμεσα σε αυτές και κάποιες από αυτές τις επιχειρήσεις που παλιά αποκαλούσαμε «κοινής ωφέλειας»: Η ΔΕΗ, η ΔΕΠΑ και άλλες.

Πλέον, το –ειρωνικό?- ερώτημα που είχαν θέσει οι τότε βουλευτές του ΠαΣοΚ το 2000 –ή κάπου εκεί κοντά- σε επερώτησή προς την κυβέρνηση του κόμματός τους λέγοντας «κατα πόσον οι ιδιωτικοποιήσεις συνάδουν με το σοσιαλισμό;» έχει απαντηθεί και με το παραπάνω: Δεν συνάδουν. Οπότε, ξεχάστε το σοσιαλισμό. Ακόμα και σαν θεωρητική αναφορά.

Όμως, το σημερινό βήμα αποκρατικοποιήσεων, θέτει και ένα τραγελαφικό ερώτημα.

Απαλλοτριώσεις υπέρ ιδιώτου έχουν γίνει στην Ελλάδα, και θα ξαναγίνουν (να΄ναι καλά ο «σοσιαλιστικός» αναπτυξιακός νόμος της Βάσως Παπανδρέου). Το καζίνο του Λουτρακίου, για παράδειγμα, έγινε με απαλλοτρίωση ιδιωτικών εκτάσεων, για λόγους «δημοσίου συμφέροντος».

Λίγοι ξέρουν όμως, οτι πολλές και μεγάλες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, βασίζονται στο δημόσιο σημφέρον για την άνευ αποζημίωσης, καταπάτηση και δέσμευση -και ενίοτε απαξίωση- καί ιδιωτικών εκτάσεων, χρησιμοποιώντας την υπέρ δημοσίου συμφέροντος δουλεία.

Το κλασικότερο τέτοιο παράδειγμα είναι
ο χώρος κάτω από τις γραμμές μεταφοράς υψηλής τάσης της ΔΕΗ. 
Ενώ δεν είναι απαλλοτριωμένος, δεν επιτρέπεται –παραμόνον με ειδική άδεια και υπό ειδικές προϋποθέσεις – η οικοδόμηση, η καλλιέργεια και άλλες χρήσεις. Ο χώρος αυτός βρίσκεται σε καθεστώς «δουλείας», ήτοι παραμένει ως κυριότητα στον ιδιοκτήτη, αλλα έχει απογυμνωθεί από τα περισσότερα δικαιώματα χρήσης του, τα οποία ελέγχει πλέον η ΔΕΗ.

Προφανώς βέβαια, χωρίς αποζημίωση στον ιδιοκτήτη, αφού τυπικά, δεν απαλλοτριώνεται – μιά έξυπνη μέθοδος για να γίνεται απαλλοτρίωση χωρίς απαλλοτρίωση.

Στις προηγούμενες φουρνιές αποκρατικοποιήσεων, είχαν γίνει διάφορες νομικές – τεχνικές ακροβασίες, προκειμένου να μην θιγούν αυτά τα προνόμια: Η ΔΕΗ πχ, διαχωρίστηκε σε ΔΕΗ-παραγωγής & σε ΔΕΗ-Εμπορίας, προκειμένου να μπορέσει να αποκρατικοποιηθεί εν μέρει, και να μην αλλάξει ο χαρακτήρας της «δημόσιας ωφέλειας».

Τώρα, με το ενδεχόμενο της πλήρους «αποκρατικοποίησης» της ΔΕΗ κ άλλων επιχειρήσεων στις οποίες συμμετέχει το δημόσιο, το ζήτημα πλέον τίθεται στην πραγματική του βάση:

Πως στοιχειοθετείται δημόσιο συμφέρον από την δουλεία υπέρ ιδιώτου;

Και αν μεν στοιχειοθετείται αναγκαιότητα της διατήρησης των υποδομών της –ιδιωτικής πλέον – ΔΕΗ στον χώρο που βρίσκονται, ποιός θα επιβαρυνθεί τις απαλλοτριώσεις;

Αν ιδιωτικοποιηθεί πχ η ΔΕΠΑ, ποιά θα είναι η νομική βάση (σύμφωνα με το ελληνικό δίκαιο βέβαια), με την οποία θα επιβάλλεται η χωρίς αντίτιμο διέλευση ιδιωτικού αγωγού αερίου υψηλής πίεσης από ξένη ιδιοκτησία;

Ιδού ένα εμφανές παράδειγμα μεταφοράς πλούτου από τον πολίτη, προς τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. ΄΄Οποια νομική ακροβασία και αν εφαρμοστεί για να νομιμοποιηθεί αυτή η ιδιότυπη κατάληψη, η πραγματικότητα θα είναι απλή: Η γη του πολίτη, θα χρησιμοποιείται για παραγωγή πλούτου, τον οποίο όχι μόνο δεν θα απολαμβάνει αυτός, αλλά η διαδικασία αυτή θα στρέφεται και εναντίον του. Γιατί, είναι εξαιρετικά αμφίβολο, το ενδεχόμενο οι αιτιάσεις των κατοίκων των Μεγάρων λ.χ. για την μη εγκατάσταση του αγωγού της ΔΕΠΑ , οι οποίες δεν έγιναν δεκτές για λόγους «δημοσίου» συμφέροντος, να γίνουν δεκτές τώρα που θα φύγει το «δημοσίου» και θα μείνει μόνο το «συμφέροντος». Γιατί, τότε, οι πρώην ΔΕΚΟ θα πάψουν να είναι φιλέτο. Εκτός αν, στο πνεύμα των προηγούμενων αποκρατικοποιήσεων, το δημόσιο προσφερθεί να καλύψει το κόστος της απαιτούμενης μετάβασης.....

γπ