Ένας διαδεδομένος πολιτικός μύθος είναι αυτός που συνδέει άρρηκτα τον νεοφιλελευθερισμό με την αστική δημοκρατία. Ο μύθος αυτός θέλει το άνοιγμα των αγορών να συνεπάγεται ταυτόχρονα και το πολιτικό άνοιγμα του εκάστοτε καθεστώτος. Μια μανιέρα που καθιερώθηκε μετά την πτώση του ανατολικού μπλοκ και την μεγάλη έφοδο του κεφαλαίου αγκαζέ με τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Ένα βασικό προπαγανδιστικό εργαλείο των ταλιμπάν της παγκοσμιοποίησης που επιχείρησαν και εν μέρει κατάφερα να πείσουν ολόκληρους πληθυσμούς ότι αγαθά όπως η ελευθερία του λόγου όχι μόνο εξαρτώνται από τον κοινοβουλευτισμό αλλά και από την κανιβαλική ελευθερία των αγορών. Το θέμα δεν είναι να επιχειρηματολογήσουμε για το προφανές: Από την Λατινική Αμερική έως την Κίνα ή την Αφρική, με εξαίρεση κάποιες «αντιιμπεριαλιστικές» χούντες (κι αυτές για όσο διάστημα τις τάιζε η ΕΣΣΔ) ο απολυταρχισμός είναι ταυτισμένος με την οικονομία της αγοράς, με το ξεπούλημα ανθρώπων και πόρων σε ντόπια η διεθνή όρνια της οικονομίας.
Το αξιοπρόσεχτο σε αυτή την προπαγάνδα είναι ο τρόπος που διάφοροι εμβληματικοί της φορείς την κονιορτοποιούν μόλις το προσωπικό τους συμφέρον το απαιτήσει. Ο μεγάλος θεωρητικός του νεοφιλελευθερισμού Μίλτος Φρίντμαν (παρέα με την υπόλοιπη σχολή του Σικάγου) δούλεψε για χρόνια για την κυβέρνηση του δικτάτορα Πινοσέτ. Τη ώρα που οι αντικαθεστωτικοί χτίζονταν στο τσιμέντο ο Φρίντμαν εφάρμοζε εν λευκώ τις θεωρίες του στις πλάτες των άμοιρων Χιλιάνων φτάνοντας να πουλήσει ακόμα και μικρά ποτάμια σε ιδιώτες… Όταν μετέπειτα ο Φρίντμαν δέχτηκε κριτική γιαυτή του τη συνεργασία ισχυρίστηκε ότι «η ελεύθερη οικονομία αποτελούσε το ισχυρότερο από τα εργαλεία για υπόσκαψη της χούντας και πως από την πρώτη στιγμή αυτό ήταν το μήνυμά του προς τους Χιλιανούς»…
Ας μην πάμε όμως μακρυά. Έχουμε και στην Ελλάδα τέτοιους θεωρητικούς. Αφήνοντας στην άκρη την εξωτική συσκευασία περί «νομιμοποίησης της φούντας» και «γάμου των ομοφυλοφίλων» του λιλιπούτιου κόμματος του Στέφανου Μάνου, θα βρούμε τον Παπαχελά και τους ομοίους του να απαιτούν την μπότα της αστυνομίας και των δικαστών σε κάθε σχεδόν αγώνα που δεν δίνει η ΓΣΕΕ, έχουμε τους ψίθυρους για «κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης»… Αλλά το καλύτερο παράδειγμα είναι ό άλλος νεοφιλελεύθερος αστέρας ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Μέγας θαυμαστής του Φρίντμαν ακολουθεί πιστά τα βήματά του. Έχοντας χωθεί σε μια σειρά «συμβουλευτικές» μπίζνες στη Ρωσία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες (μέσα από διάφορα γεωστρατηγικά – λέγε με πετρέλαιο) ινστιτούτα βρέθηκε να είναι διεθνής παρατηρητής στις τελευταίες εκλογές του Καζαχστάν.
Και μετά είπε τη γνώμη του:
«Press Conference έδωσε στην Αστάνα του Καζακστάν, μετά το τέλος της ψηφοφορίας για τις προεδρικές εκλογές στην χώρα αυτή, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος. Σαν διεθνής παρατηρητής, σημείωσε πως η διαδικασία υπήρχε άψογη και η μοναδική αδυναμία ήταν η έλλειψη debate στην τηλεόραση ανάμεσα στους βασικούς υποψήφιους.
Οι εκπρόσωποι κομμάτων της αντιπολίτευσης με τους οποίους συναντήθηκε, σημείωσε ο κ. Ανδριανόπουλος, δεν παρατήρησαν παραβιάσεις της διαδικασίας ούτε και κάτι άλλο μεμπτό.
Ο κ. Ανδριανόπουλος επισήμανε πως είναι η σταθερότητα της χώρας που εντυπωσιάζει σε μια εποχή αναστατώσεων στην Μ. Ανατολή και σε πολλές χώρες της Κ Ασίας.»
Στις εκλογές λοιπόν αυτές ο νυν πρόεδρος Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ έλαβε γνήσιο Σοβιετικό ποσοστό 95,5% ενώ οι αντίπαλοί του 3%. Ένας δε από τους αντιπάλους του δήλωσε ότι και αυτός ψήφισε τον πρόεδρο. Η κανονική αντιπολίτευση κάλεσε σε αποχή αλλά μάλλον ατύχησε αφού η συμμετοχή έφτασε 89%. Έχει όμως και άλλα: ο πρόεδρος πήρε την εξουσία το 1989 ως γραμματέας του ΚΚ Καζαχστάν Μέχρι πριν τις εκλογές το κόμμα του είχε όλες τις έδρες στη βουλή. Βουλή η οποία τον αναγόρευσε «Αρχηγό του Έθνους» και του χορήγησε ισόβια ποινική ασυλία. Τη χώρα διοικεί το σόι του, ενώ ο ίδιος δηλώνει ψάχνει ελιξίριο που θα του χαρίσει την αθανασία (και άρα την παντοτινή προεδρία…).
Το ζήτημα βέβαια, για μια κυβέρνηση που θεωρείται από τις πλέον διεφθαρμένες παγκόσμια είναι τα τεράστια πετρελαϊκά κοιτάσματα και οι ξένες αποικιοκρατικές επενδύσεις που φτάνουν τα 120 δις δολάρια. Και βέβαια η πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, κάτι που προφανώς θέλγει διάφορους θεωρητικούς του φιλελευθερισμού…
Κρίμα όντως που δεν έγινε debate, όπως εύστοχα παρατήρησε και ο δημοκράτης κος Ανδριανόπουλος…
Ως συμπέρασμα πάντως μπορεί να βγεί ένα ερώτημα:
Από κάποιους που υποστηρίζουν φανατικά τη μετατροπή της οικονομικής καθημερινότητας σε κανονική ζούγκλα πως είναι δυνατόν να περιμένουμε να εφαρμόσουν διαφορετικές αντιλήψεις και στην πολιτική ζωή της κοινωνίας;
Merlin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου