Εδώ, ισχυρίζονται πως πολεμούν το φασισμό. Αφού πρώτα τους άφησαν να αλωνίζουν, προκειμένου η αντιστεκόμενη μειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας να υποκύψει κάτω από το βάρος του κατασταλτικού κράτους και παρακράτους, τώρα κάνουν ότι τους πολεμούν σχηματίζοντας δικογραφίες και προφυλακίζοντας ορισμένους από αυτούς.
Όμως, την ίδια στιγμή, η ευρωπαϊκή αυτοκρατορία στην οποία είμαστε υπήκοοι, χάιδεψε αρκετά τους νεοναζί της Ουκρανίας και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να βρεθούν στην εξουσία. Γνωστή η τακτική που λέει πως "όποιος είναι εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου". Δοκιμασμένη και, πολλές φορές, με τραγικά αποτελέσματα.
Η άνοδος του φασισμού στον ευρωπαϊκό χώρο δεν είναι τυχαία. Δεν απορρέει κατά βάση από την οικονομική κρίση, όπως συνηθίζουν να λένε διάφοροι φελλοί που επιπλέουν τύπου ΔΗΜΑΡ, στον καιρό της σύγχυσης και της αβάσταχτης -για εμάς τους από κάτω- ελαφρότητας των πολιτικών μας αρχόντων. Η άνοδος του φασισμού έρχεται να αποτυπώσει την αδυναμία ή τη μη διάθεση των κοινωνιών -για ακόμα μια φορά στην ιστορία, ας ελπίσουμε όχι πάλι με τραγικό τρόπο- να στραφούν σε αυτούς που χωρίζουν τους από κάτω οδηγώντας τους έξω από την ιστορία.
Πλέον, οι χάρτες των περιοχών της Ευρώπης δεν βάφονται απλά με βάση κάποια εκλογικά αποτελέσματα αλλά με πολύ πιο σοβαρό τρόπο: μέσα από κοινωνικές εξεγέρσεις που δίνουν ελπίδα στον αδύναμο αλλά υπαρκτό κόσμο της ελευθερίας ή μέσα από την επιβολή του πολιτικού και κοινωνικού βόθρου, που πάντα είχε αρκετό σκατό μέσα του στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Οι δυνάμεις της αστικής δημοκρατίας φαίνεται πως ακόμα πιστεύουν -ασφαλώς λανθασμένα- πως μπορούν να διαχειριστούν τέτοιου είδους καταστάσεις. Στην Ελλάδα, μετατρέποντας το ΛΑΟΣ σε συγκυβερνητικό κόμμα, έκαναν "μάγκες" τα φαστιστοειδή της Χ.Α.. Στην Ουκρανία, αδειάζοντας τον Γιανουκόβιτς, έκαναν πλάτες στους φασίστες του Δεξιού Τομέα και του Σβόμποντα, δίνοντας μάλιστα και -σε ποιόν;- στον Πούτιν(!) το "δικαίωμα" να μιλάει για δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις και διάφορα άλλα τέτοια, ενώ παράλληλα προχώρησε και στην εισβολή στην Κριμαία.
Όπως και άλλοτε, η αστική δημοκρατία είναι με τον εχθρό και δεν είναι ο εχθρός του εχθρού μου ώστε να είναι και φίλη μας...
Κ.Φ.
Η κατάσταση στην Ουκρανία είναι τραγική. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στις καίριες στιγμές κρίσης του ιμπεριαλισμού. Εδώ στη μάχη της Αθήνας οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές χρησιμοποίησαν τα φασιστικά αποβράσματα και τους δωσίλογους προκειμένου να εκδιώξουν την εθνική αντίσταση απ' την κατάληψη της εξουσίας και την ανεξαρτησία της χώρας και να επιβάλουν τα γεωπολιτικά σχέδια για το μαλακό υπογάστριο των Βαλκανίων σύμφωνα με την ταυτόχρονη συμφωνία της Βάρκιζας-Γιάλτας. Το ίδιο και οι αμερικάνοι που έλαβαν τα ηνία λίγο αργότερα και φτάσαμε στη χούντα που οι ίδιοι χρηματοδότησαν και στήριξαν. Τα ίδια και οι κυβερνήσεις Καραμανλή που συμπορεύτηκαν με τους φασίστες παρόλο τον διακηρυγμένο Ντε-Γκολισμό τους που αθώωσαν τον Μέρντεν που έφτιαξαν την ΕΚΟΦ που έδωσε τα καλύτερα στελέχη της στη χούντα και έβγαλαν στη μεταπολίτευση τη θεωρία του αριστεροχουντισμού ως πρώιμη εκδοχή της θεωρίας των δυο άκρων. Παντού οι φασίστες στηρίζονται από τις αστικές κυβερνήσεις, όταν τα βρουν σκούρα. Για να εμποδίσουν την ανεξαρτησία της Κύπρου και να περάσουν τα γεωπολιτκά τους σχέδια έκαναν το πραξικόπημα μαζί την ΕΟΚΑΒΗΤΑ και την εθνοφρουρά για να περάσουν το σχέδιο Άτσεσον με το ζόρι. Και το πέρασαν εν μέρει με την εισβολή της επεκτατικής Τουρκίας που καιροφυλακτούσε από το 1954. Και τώρα στην Ουκρανία, το ίδιο. Παντού η κίβδηλη δημοκρατία τους στηρίζει τον φασισμό. Δεν είν' δημοκρατία-δεν είναι ελευθερία-είναι μόνο μια μπα/σταρ/δο/κρα/τία...
ΑπάντησηΔιαγραφήένα απομεινάρι του 80