Αφού πετσόκοψαν τους μισθούς, διέλυσαν κάθε δυνατότητα συνδικαλιστικής δράσης και αποδυνάμωσαν κάθε έκφραση της κοινωνικής πολιτικής, τώρα έρχονται να επιβάλουν και τις απολύσεις στο δημόσιο. Έβγαλαν μάλιστα και όλους τους ρουφιανοδημοσιογράφους στα κανάλια να ζητάνε αίμα δημοσίων υπαλλήλων. Δήμιος καλείται να είναι ένας από αυτούς τους περιβόητους «αριστερούς» της ΔΗΜΑΡ. Η καραμέλα που τριγυρίζουν στο στόμα τους, ξερνώντας τη βρωμιά τους από τα τηλεοπτικά παράθυρα, έχει να κάνει με την απόλυση των λεγόμενων επίορκων. Όμως ποιοι είναι αυτοί οι λεγόμενοι «επίορκοι»; Είναι οι καταδικασμένοι για σοβαρά ποινικά αδικήματα και οι λεγόμενοι «κοπανατζήδες»; Πώς ορίζεται το σύνολο εκείνο των καταδικασμένων για διάφορα αδικήματα δημοσίων υπαλλήλων ή των «κοπανατζήδων» που θα οδηγούνται από εδώ και στο εξής στην απόλυση;
Μα δεν υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι στο δημόσιο, θα αναρωτηθεί κανείς; Και βέβαια υπάρχουν. Είναι κατά βάση τα δικά τους παιδιά, άνθρωποι που όπως όλοι οι ρουφιάνοι του κόσμου κρατούν τη δουλειά τους όχι επειδή αξίζει η ποιότητα της εργασίας τους αλλά επειδή εξυπηρετούν τους μηχανισμούς της ρουφιανιάς, του γλειψίματος, της υποταγής, της διαμεσολάβησης. Είναι πάνω απ΄ όλα άνθρωποι δικοί τους. Τέτοιοι άνθρωποι καλύπτονταν τόσα χρόνια και τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται συνήθως σε σκάνδαλα κατάχρησης δημοσίου χρήματος.
Όμως, η όλη η ιστορία δεν γίνεται γι΄ αυτούς. Αν πάρει η μπάλα και κάποιες εκατοντάδες από τέτοιους, δεν είναι εκεί το θέμα. Ο βασικός τους στόχος πλέον είναι το κράτος να λειτουργεί έχοντας τον απόλυτo έλεγχο και εξουσία πάνω στους υπαλλήλους του. Ουσιαστικά, το ζήτημα είναι οι από εδώ και στο εξής υφιστάμενοι κρατικοί υπάλληλοι, υπό τη σπάθη της απειλής της απόλυσης, να μην τολμούν να κάνουν κιχ και να εκτελούν αδιαμαρτύρητα τις άνωθεν εντολές. Συνεπώς, ο κρατικός μηχανισμός να γεμίσει με υπαλλήλους καραβανάδικης ή μπατσικής χαρακτηροδομής, οι οποίοι δεν θα μπορούν να κρίνουν το νόμιμο ή όχι των πράξεών τους και θα μένουν σε εκείνο το χυδαίο «εγώ τη δουλειά μου κάνω».
Για να καταλάβουμε σήμερα τί σημαίνει «επίορκοι» και τί ακριβώς θέλουν να κάνουν οι τροϊκανοί και τα ντόπια τσιράκια τους, ας πάρουμε υπόψη ότι αυτές τις μέρες έχουν ξαμοληθεί επιθεωρητές της δημόσιας διοίκησης σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, προκειμένου να εντοπίσουν «κοπανατζήδες». Αυτό που κάνουν δηλαδή είναι να ζητούν καταλόγους εργαζομένων και να ελέγχουν αν οι υπάλληλοι είναι εκείνη τη στιγμή ή όχι στο γραφείο τους. Κατ΄αυτόν τον τρόπο, το μόνο που επιχειρούν να κάνουν είναι να καταστήσουν σε όλους τους υπαλλήλους ένα καθεστώς τρομοκρατίας και μάλιστα να τους απειλούν πως ακόμα και με μία απλή παρεξήγηση ή με μία μη τυπική απουσία από κάποιον ορισμένο χώρο εργασίας, μπορεί ακόμα να χάσουν και τη δουλειά τους. Και ας γνωρίζουν όλοι πως αν δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με τη γραφειοκρατία του κράτους ως πολίτης για να κάνεις τη δουλειά σου, πολλές φορές δεν μπορείς να ακολουθήσεις κατά γράμμα αυτή τη γραφειοκρατία αν θες να προχωρήσεις τη δουλειά σου ακόμα και ως υπάλληλος κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Έτσι λοιπόν εννοούν κυρίως τους «κοπανατζήδες» σήμερα τα «κομάντα» του Μανιτάκη και τα γνωστά λαμόγια των τηλεοπτικών καναλιών.
Από την άλλη πλευρά, έχει περάσει -δίχως καθόλου να γίνει ευρύτερα γνωστό- ο νέος νόμος που ψηφίστηκε με το τελευταίο μνημόνιο (ν. 4111/2013), σύμφωνα με τον οποίο τίθενται αυτοδίκαια σε αργία όσοι υπάλληλοι παραπέμπονται για αδίκημα, ακόμα κι αν πρόκειται για πλημμέλημα. Με αυτόν τον τρόπο, επιχειρούν να αποτρέψουν κάθε δυνατότητα συνδικαλιστικής παρέμβασης αλλά και παρουσίας δημοσίων υπαλλήλων σε δημόσιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα που καταδικαστικές αποφάσεις για απλό πλημμέλημα -π.χ. εις βάρος συνδικαλιστών στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης- μπορεί να αποτελούν λόγο που να τους καθιστά «επίορκους» και να τους θέτει σε αργία ή ακόμα και απόλυση.
Αυτή λοιπόν είναι η καραμέλα περί «επίορκων» με την οποία μας ζαλίζει η κυβέρνηση και τα κανάλια. Μαζί τους θα συνταχθούν οι δικαστικοί που θα συγκροτήσουν τα νέα πειθαρχικά συμβούλια και οι μπάτσοι που θα κληθούν για την «επιβολή του νόμου». Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα και δεν χωρά καμία μεσοβέζικη λύση, συνδικαλιστική ή συντεχνιακή τσιριμόνια ή δουλική εθελοτυφλία. Σε τέτοιες άγριες καταστάσεις, οι αναξιοπρεπείς βρίσκουν πάντα κάποιους φτωχότερους ή «διαφορετικούς» να τους φταίνε και οι αξιοπρεπείς καλούνται να βρουν τη δύναμη να τελειώνουν πια με όσους σκοπεύουν να επιβάλουν ένα καθεστώς γενικευμένης δουλείας.
Ο μόνος όρκος που έχει νόημα είναι η πίστη στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την κοινωνική αλληλεγγύη.
ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
10/4/2013
Για σας φίλες και φίλοι. Βασικά χαίρομε που υπάρχουν αφυπνισμένοι άνθρωποι σήμερα στον τόπο μας. Θα τολμήσω να κάνω ένα μικρό σχόλιο, περί των δημοσίων υπαλλήλων. Οι «επίορκοι» και οι άλλοι οι «κοπανατζήδες» κατά την προσωπική μου πείρα, των 33 ετών στον ευρύτερο και στενό δημόσιο τομέα, δεν είναι κάποιες εκατοντάδες, όπως αναφέρατε πιο πάνω. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες, αυτό δεν είναι φυσικά κατανοητό από μόνο του σαν ορισμός αν δεν το βιώσεις από μέσα εκ πείρας. Όντος το φαινόμενο είναι τραγικά αηδιαστικό, πιστέψτε με. Τώρα όσον αφορά το ότι η όλη η ιστορία δεν γίνεται γι΄ αυτούς, το ξέρουμε και μπράβο που το σημειώνετε. Μα κι ο διάολος για όποιους δικούς του λόγους, να αποφασίσει να ξεπαστρέψει αυτήν την κατάρα των λιγούρηδων ( θυμηθείτε μιλάω για εκατοντάδες χιλιάδες, δηλαδή περίπου 20 με 21 % ) επί του ενεργητικού εργατικού δυναμικού. Τότε φίλοι μου ο εχθρός των εχθρών μας, καλά πράττει. Γιατί αυτοί οι λιγούρηδες είναι ο ύπουλος και πραγματικός μας εχθρός, όπως πολύ καλά αναφέρατε πιο πάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε τέτοιες άγριες καταστάσεις, οι αναξιοπρεπείς βρίσκουν πάντα κάποιους φτωχότερους ή «διαφορετικούς» να τους φταίνε και οι αξιοπρεπείς καλούνται να βρουν τη δύναμη να τελειώνουν πια με όσους σκοπεύουν να επιβάλουν ένα καθεστώς γενικευμένης δουλείας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας παρακαλώ μην μου απαντήσετε με τον άνωθεν γνώμονα. Για μένα ο συνάδελφος κι ο συνάνθρωπος όταν πουλάει τον συνάδελφο και τον συνάνθρωπο μας, δεν λέγεται διαφορετικούλης, λέγεται προδότης.