Για το θεσμό της λαϊκής συνέλευσης

Για το θεσμό της «λαϊκής» συνέλευσης, γεννήματος του κινήματος των αγανακτισμένων

Ό,τι κερδήθηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε από το κίνημα των αγανακτισμένων, ήταν η δημιουργία των ανοιχτών συνελεύσεων που κινδυνεύει να ακυρωθεί μέσω της θλιβερής επανάληψης και της συνεπαγόμενης αλλοίωσης μιας αρχικής αυθόρμητης και ενθουσιώδους περίστασης σε ένα περιβάλλον που διαρκώς συγκεντρώνει το πολιτικό του οπλοστάσιο με στόχο τις εκλογές. Κι αυτό σε μια εποχή που οι κυρίαρχοι μηχανισμοί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αδιαφορούν για την ίδια την κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως και το ίδιο το σώμα της κοινωνίας που με τη μαλθακή σκέψη ακολουθίας νέων σημαιών εμπλουτίζει και αναπαράγει την καθημερινότητά της. Το ζητούμενο της εποχής, που ήταν η έκφραση της αγανάκτησης έχει πλέον ξεπεραστεί ενώ αυτό που αποκαλείται αυθαίρετα «λαϊκή» συνέλευση, ό,τι θετικό και μειοψηφικό δημιουργήθηκε μέσα στο κίνημα, τείνει να μετατραπεί σε οργάνωση ή ομάδα ή πολιτική παρέα, με χαρακτηριστικά, είτε των προσώπων που έχουν καταλήξει να συμμετέχουν σε τακτική βάση, είτε των οργανώσεων και των πολιτικών συλλογικοτήτων που διαμάχονται για το χρίσμα του χρυσόβουλου. Και δεν είναι απλά η συνέλευση του Συντάγματος που ποτέ δεν ήταν συνέλευση -μα ένα φόρουμ διερχομένων που συνδιαλέγονταν με μια κάποια στοιχειώδη διαδικασία- αλλά σχεδόν η κάθε περίπτωση συνέλευσης που η δράση της είναι από το πρόσφατο παρελθόν των τελευταίων 10 χρόνων, με υποδειγματικούς τοπικούς αγώνες και συνέπεια στο χρόνο. Αυτά, ως εισαγωγή, πέραν του καλού και του κακού, πέρα από προθέσεις και επιθυμίες.

Το γεγονός ότι είναι σημαντική κατάκτηση η συνεύρεση αυτού του ελάχιστου μέρους των τοπικών κοινωνιών και μάλιστα σε τακτική βάση δεν σημαίνει ότι μπορεί να έχει και πολιτειακή προοπτική. Από μειονεκτική θέση σε μια αντιθετική ατμόσφαιρα ανθρώπων που ελπίζουν σε ατομικές λύσεις, στις αλλαγές του πολιτικού σκηνικού, σε κόμματα και οργανώσεις, σε νέες ηγεμονικές φόρμες που στοχεύουν στην αναμέτρηση, σε μια θεϊκή βούληση, σε καλές προθέσεις ηγεμόνων, με λίγα λόγια στη διαμεσολάβηση, αυτό που αυτοαποκλήθηκε «λαϊκή» συνέλευση οδεύει σε μια νέα μορφή πολιτικής κινητοποίησης, αντικαθιστώντας ή υποκαθιστώντας ή δοκιμάζοντας νέα ελπιδοφόρα πουκάμισα στις μέχρι τώρα τοπικές κινήσεις πολιτών ή διάφορες θεματικές κινήσεις που ήταν ένα μίγμα επιρροών από πολιτικές οργανώσεις, παρατάξεις, κόμματα, συλλογικότητες, αναγκαιούχους, αγανακτισμένους (το νέο πολιτικό υποκείμενο) και τυχοδιώκτες. Οι «συνελεύσεις» γίνονται ή δοκιμάζονται στην καλύτερη περίπτωση, ως το νέο υποκείμενο του αγώνα και τοποθετούνται, όχι δυνητικά ως το πεδίο που θέτει στόχο μια νέα πολιτεία, αλλά σαν ένα μέσο για τη συνέχιση διεξαγωγής της πολιτικής πάλης και επίτευξης μεταφοράς της ιδεολογικής δράσης σε ένα άλλο κοινωνικό πεδίο. Είναι το νέο πεδίο ανταγωνισμού μεταξύ ιδεολογιών και ιδεολογημάτων ή ανθρώπων που απλά μεταφέρουν τον εαυτό τους. Οι συσχετίσεις μεταξύ «συνελεύσεων» και πολιτικών ομάδων ήδη έχουν αρχίσει να παράγουν: έκδοση συνυπογραφόντων κειμένων πολιτικών συλλογικοτήτων με συνελεύσεις, διαμεσολαβήσεις λαϊκής συνέλευσης για αγωνιστική κινητοποίηση σε άλλη περιοχή, «δίκτυο» συνελεύσεων, εντύπου και στεκιού στην Αθήνα, για την «άμεση δημοκρατία».

Και τι είναι αυτό που παράγουν, όμως, πέρα από ομφαλοσκοπήσεις και αυτοαναφορικότητες ενώ ο θεσμός της συνέλευσης γίνεται το όχημα είτε για επιδιώξεις κομμάτων, οργανώσεων και μορφωμάτων που είτε απαξίωναν είτε αξίωναν την έννοια της λαϊκής συνέλευσης. Η τελευταία τείνει να γίνει η χρήσιμη ομπρέλα, εφόσον οι δομές των κομμάτων και οργανώσεων ή συλλογικοτήτων, δουλεύουν και μας δουλεύουν. Η συνέλευση διαφαίνεται ότι αντικαθιστά τις πρωτοβουλίες πολιτών, τα κόμματα, τις παρατάξεις, τα συνδικάτα, τις ομάδες παρέμβασης κλπ. Κι αυτό όσο και να φαίνεται ενοποιητικό μεταφέρει όλη την παθολογία τους. Την αρρώστια δηλαδή αυτή, της επιβολής με τεχνικές, με τεχνάσματα και χειρισμούς, χωρίς να τα καταργεί, χωρίς σαν αναιρεί τη διαχωριστική σημασία που παίζουν ως διαμεσολαβητές και επίδοξες ηγεμονίες. Τι μπορεί να σημαίνει η συμμετοχή «ανεξάρτητα» από κόμματα, ιδεολογίες και τα συναφή; Ακυρώνονται ή βρίσκουν ένα νέο έδαφος ανταγωνισμού; Και τι σημασία μπορεί να έχει η προοπτική της λαϊκής συνέλευσης όταν «λαϊκές» συνελεύσεις έχουν σταθεροποιηθεί πληθυσμιακά ή κλιμακώνουν αναλόγως με το αντικείμενο της επικαιρότητας (π.χ. πρόσθετη οικονομική επιβάρυνση στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, το λεγόμενο «χαράτσι») έτσι ώστε να ακυρώνουν τη σημασία της προοπτικής τους λειτουργώντας ως νέες συμφωνίες κοινών μετώπων που καμιά σημασία δεν έχουν για μια πολιτειακή προοπτική υπέρβασης της άθλιας Κοινοβουλευτικής Αλητείας; Εν τέλει τι είναι η συνέλευση πέρα από μια διαδικασία λειτουργική και τελετουργική, ένας χειρισμός δηλαδή, που εξασφαλίζει την ισηγορία, τη δύναμη της τυχούσας πλειοψηφίας και την εναλλαγή των ρόλων;

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε συνέλευση εντάσσεται σ’ αυτό το θλιβερό μοτίβο αλλά ήδη οι ενδεικνυόμενες τάσεις που ξεφεύγουν από την τοπικότητα δεν έχουν να αναδείξουν κάτι πέρα από αυτό.   Έτσι στο μοναδικό έντιμο κάλεσμα των Πετραλώνων-Κουκακίου-Θησείου στην Πάντειο σχολή, το Γενάρη, που ακούστηκαν οι συνελεύσεις κάτω από διαδικασίες που απλά τους εξασφάλισαν την ισηγορία, ήταν και η μοναδική αληθινή δυνατότητα για να ακουστεί το εν Αττική, τουρλουμπούκι μας. Φτωχό, πλην σημαντικό και μάλλον το πιο πραγματικό.

Αν έχουν σημασία οι λέξεις ας ακουστούν και τα νοήματά τους. Τα σημερινά όρια και το αυριανό μέγεθος

Οι μαζώξεις αυτές μπορούν να έχουν μια σημαντική πιθανότητα, να έχουν πολιτική προοπτική στο βαθμό που οι Πολίτες Ανοιχτά Διαβουλεύονται. Οι μαζώξεις αυτές μπορεί να καλούν σε λαϊκές συνελεύσεις επιβάλλοντας δημοκρατικές διαδικασίες στην περίπτωση των αποφάσεων και να συζητούν το οτιδήποτε κοινό και πολιτικό, παραμένοντας ως το αέναο σπέρμα που θα γονιμοποιήσει την κατάλληλη στιγμή. Δεν είναι στη δικαιοδοσία των μαζώξεων αυτών ο κοινωνικός τομέας των δραστηριοτήτων. Αυτά είναι προσπάθειες μελών των μαζώξεων και άλλων πολιτών που θέτουν μερικώς ή συνολικώς τα ζητήματα στην κοινωνία. Μπορούν να υποβοηθούν στην γνωριμία των πολιτών και εμμέσως στην αναδημιουργία και ανάπτυξη άλλων κινήσεων. Δεν πρέπει να οχήματα προσωπικών ή πολιτικών ή κοινωνικών ή ιδεολογικών επιδιώξεων, τέτοιων που να μεταφέρονται με το λογότυπο  ή την υπογραφή της «λαϊκής» συνέλευσης. Η πολιτική προοπτική τους υπερβαίνει και είναι πάνω από κάθε άλλο φορέα, ο οποίος δύναται να υπάρχει, διαπαιδαγωγώντας μέσα από τις διαδικασίες τους και με την επιβολή των αυστηρών ορίων της, τους πολίτες, καθιστώντας τους υπεύθυνους προσωπικά και συλλογικά για το οποιοδήποτε εγχείρημά τους στο δημόσιο χώρο. Λειτουργούν ως Ανοιχτές Διαβουλεύσεις Πολιτών , στο παρόν και στο μέλλον για την προώθηση ενός πολιτικού σχεδίου αποφάσεων αποκλειστικά σε δημόσιες συνελεύσεις. Αυτές οι μαζώξεις μπορούν να είναι η απαραίτητη Αγορά (με την ελληνική έννοια του όρου) η απαραίτητη Παιδεία. Μια συνθήκη καθημερινής υπέρβασης του κοινωνικού κουρνιαχτού και της πολιτικής απελπισίας.

ΓΚ