Η σήψη και η παρακμή του αστικού πολιτικού συστήματος, εικόνα και ομοίωμα της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι όλο και πιο δεδομένη. Από τον πρωθυπουργό, τον πρόεδρο μέχρι και τις αριστερές παραφυάδες του Κοινοβουλευτισμού βουτηγμένοι μέσα στο σκατό, στο χρήμα και στις θέσεις εξουσίας παίζουν τα χαρτιά τους. Από πίσω τους και οι μεγάλες επιχειρήσεις, τα οικονομικά συμφέροντα. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ούτε αν τελειώνει το παιχνίδι ή αν παίζουν καθορισμένους ρόλους, διότι στη δημοκρατία ως γνωστόν «δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Στο δημοψήφισμα το οποίο μπορεί να λειτουργεί και ως ένα βαρόμετρο της εναντίωσης ή όχι στη συγκεκριμένη κυβερνητική εξουσία υπάρχει μια μεγαλύτερη ελευθερία μακριά από τους κομματικούς μηχανισμούς, οι οποίοι δεν μπορούν και να καρπωθούν κάποιο αποτέλεσμα. Είναι τρόπον τινά μια ''δημοκρατική κατάκτηση'' που υπερβαίνει τα κόμματα, τους γνωστούς "πυλώνες" του πολιτικού μας συστήματος. Από την άλλη το «ναι» και το «όχι» δεν μπορούν να καταγραφούν ως πολιτικές στάσεις και τάσεις αφού το δημοψήφισμα δεν μπορεί να αφορά το σύνολο των πράξεων της πολιτικής. Το αποτέλεσμά του θετικό ή αρνητικό μπορεί να το καρπωθεί το ίδιο το πολιτικό σύστημα, δίνοντας μέσα από τους ιεραρχικούς θεσμούς την έγκρισή του για αλλαγές εντός του. Από την άλλη, μπρος στην καταρρέουσα κυβέρνηση, οι ζητούντες εκλογές γνωρίζουν πολύ καλά πως μόνο έτσι μπορούν να καρπωθούν το πτώμα της μοιράζοντας νέες υποσχέσεις και δίνοντας ανάσα στο πολιτικό σύστημα. Σ’ αυτό μπορούν να επιβιώσουν. Δημοψήφισμα ή εκλογές, παρόλο που δεν έχουν το ίδιο μέγεθος, έχουν την ίδια πολιτική σημασία.
Σε μας απομένει ό,τι είχαμε πάντα: το δρόμο, την αλληλεγγύη, την κατάληψη, τη συνέλευση, την ελευθεριακή πολιτική προοπτική...
γκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου