Ποιος φοβάται την «πολιτική υπεραξία» των «κουκουλοφόρων»;

Αν διαβάσει κανείς τις ανακοινώσεις της αριστεράντζας θα καταλάβει ότι από τη μια σπεκουλάροντας επί του πτώματος ενός άτυχου ανθρώπου και στελέχους του ΠΑΜΕ θα βρει σιωπή έως υποστήριξη στο έργο του ΠΑΜΕ, για τη διάσωση της Βουλής κι από την άλλη καταγγέλλοντας όσους αντιστάθηκαν εμπράκτως, θα βρει τη δομική της φοβία σε ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει. Εξαιρέσεις απετέλεσαν η οργάνωση του ΕΕΚ και της εφημερίδας «Κόντρα» που με περισσή ειλικρίνεια απέδωσαν τα της πραγματικότητας στην πραγματικότητα, καθώς και εκατοντάδες ανεξάρτητοι άνθρωποι που έδωσαν την ίδια μάχη με τους «κουκουλοφόρους». Τι φοβούνται οι αριστεράντζες;

Ας δούμε το τι αναγράφουν στις ανακοινώσεις τους εξωκοινοβουλευτικοί και κοινοβουλευτικοί, αριστεροί, βοσκοί:  Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μιλήσει για «συγκεκριμένες ομάδες κουκουλοφόρων που επιχείρησαν να στραφούν εναντίον δυνάμεων του κινήματος», η μαοϊκή-σταλινική-χοτζική του συνιστώσα (ΚΟΕ) θα μιλήσει για «δυνάμεις καταστολής και παρακρατικούς μηχανισμούς», η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «τυχοδιωκτικές ομάδες που βρίσκονταν για άλλη μια φορά σε διατεταγμένη υπηρεσία», η Δημοκρατική Αριστερά «για κουκουλοφόρους που επιχείρησαν να πλήξουν το λαϊκό κίνημα». Τι φοβούνται οι αριστεράντζες;

Ακριβώς ό,τι φοβάται και το ΠΑΜΕ: την ενίσχυση ενός ήδη ενισχυόμενου ρεύματος που δεν αναζητά την εξουσία ή την εξουσία τους, που τους έχει χεσμένους (και ως χεσμένους τους έχει γνωρίσει στις δύσκολες ώρες εδώ και δεκαετίες), που τους έχει απονομιμοποιήσει στο να κάνουν πολιτική στην πλάτη του, που έχει καταλάβει ότι η αντίσταση δεν είναι βία, που έχει δει με τα μάτια του ότι η «βία» των «κουκουλοφόρων» είναι και δική του «βία», που έχει νιώσει στο πετσί του ότι το να αποφασίζουν για σένα κάποιοι επαΐοντες είναι καταστροφικό, που έχει χαρεί σε συνελεύσεις με διαδικασίες οριζόντιες στη γειτονιά του ή σε πρωτοβάθμια σωματεία, που έχει δει τη βρωμιά τους και το πώς επιδιώκουν διαρκώς να καπελώνουν παντού, που έχει αρχίσει να διαβάζει για όσα του  πρόσφεραν για χρόνια ως μασημένη τροφή, που έχει δει ότι το Ιησουίτικο ήθος τους, η Σταλινική πρακτική τους τον έχει φέρει στο ως εδώ και μη παρέκει… Κι αυτό το ρεύμα φαίνεται να μην τελειώνει όσο βαθαίνει η κρίση κι αυτό φαίνεται να ορίζει όλο και πιο διακριτές γραμμές ανάμεσα σε πόλους.

Αυτό που φοβούνται, προοπτικά, είναι το να αποκτήσει την πολιτική του διάσταση. 

ένας με ρευματοπάθεια