Χωρίς ανάσα...

Κάθε μέρα οδηγούμαστε όλο και πιο βαθιά στη μαύρη τρύπα της αναισχυντίας, του ολοκληρωτισμού και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Δυο απλά παραδείγματα: το πρώτο είναι η ομιλία του πρωθυπουργού Σαμαρά στο νέο Μουσείο Ακρόπολης χθες και το δεύτερο ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπισε η αστυνομία τους απεργούς διαδηλωτές του πρώην υπουργείου πολιτισμού, οι οποίοι θέλησαν να βρεθούν απέξω. Σχετικά με το πρώτο, είναι απαράδεκτο να παραχωρείται ένα μουσείο -πόσο δε μάλλον το μουσείο που έχει τα ευρήματα της Ακρόπολης- σε έναν κομματικό μηχανισμό για να κάνει μία πολιτική εκδήλωση. Από πού και ως πού είναι τσιφλίκι του κάθε κόμματος ένα τέτοιο κτίριο; Και αν είναι έτσι, γιατί να μην μπορεί να κάνει ο καθένας μετά εκεί μέσα εκδηλώσεις αλλά μόνο οι πρωθυπουργοί και όσοι νοικιάζουν ακριβά το εστιατόριό του; Σχετικά με το δεύτερο, αρκετοί θα είδαν πως οι λιγοστοί σχετικά υπάλληλοι που διαδήλωναν κυριολεκτικά κυκλώθηκαν από πράσινες διμοιρίες των ΜΑΤ. Ούτε επίφαση δημοκρατίας λοιπόν. Κι όλα αυτά την ίδια στιγμή που τρεις βουλευτές της "νέας δημοκρατίας" αρνούνται ακόμα και να ψηφίσουν για την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Κασιδιάρη. 
Κι απέναντι σε όλην αυτήν την μαυρίλα της καταστολής και της οικονομικής στενότητας, τί υπάρχει; Τί κάνει η "αξιωματική αντιπολίτευση"; Τα πάντα για να μη δώσει την ελπίδα σε κανέναν να πάρει έστω και μία ανάσα. Είναι δεδομένο πως αρκετός κόσμος αισθάνεται πως μία κυβερνητική αλλαγή θα του δώσει την ευκαιρία όχι να αλλάξουν τα πράγματα αλλά να σταθεί για λίγο τώρα που είναι λαχανιασμένος και να πάρει μια ανάσα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως δε δίνει ούτε αυτήν την ψευδαίσθηση ξεκαθαρίζοντας ουσιαστικά ότι τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Ο τρόπος που κινείται η ηγεσία αυτή δεν αφήνει κανένα περιθώριο δημοκρατικότητας και η αλαζονεία του αρχηγού είναι τέτοια που να βρει ευκαιρία να ξεδιπλωθεί παραπάνω σίγουρα δε θα ευνοήσει καμία πραγματική ταξική διεκδίκηση. Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα: ενώ το ταξίδι στη λατινική Αμερική πήρε το ok από το κεντρικό όργανο του κόμματος, οι σημαντικότερες συναντήσεις, αυτές με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ, έγιναν χωρίς την έγκριση κανενός και μόνο με βάση την όρεξη του αρχηγού του κόμματος και της παρέας του. Ας μην επεκταθούμε στην παρουσία του ιδρύματος Καραμανλής. Πώς είναι δυνατόν να μιλάς από τη μία πλευρά για συνταγματική εκτροπή και από την άλλη να κάνεις επίθεση φιλίας σε όλους εκείνους τους θεσμικούς παράγοντες που είναι υπαίτιοι για αυτό; 
Σε όσους όμως δεν προσφέρεται η δυνατότητα να πάρουν ούτε μια ανάσα, δεν υπάρχει μόνο η περίπτωση να σκάσουν αλλά και να εκραγούν...