Αποπειρα αυτοκριτικης (1)

Οταν η όποια αμφισβητηση, εκλαμβανεται  ως ενδειξη ανθρώπου που δεν ειναι όσο αναρχικος θα πρεπε 

λες και ειναι< πολυ αναρχικο> το να μην αμφισβητεις, 

οταν οι <μεν> δε μιλανε με τους <δε> και οι διαφορες ομαδοποιησεις ,πολιτικες ομαδες,συλλογικοτητες,με την πρωτη στραβή κοβουν την καλημερα σε αλλες,

οταν οι γυναικες σιωπουν και ο κυριαρχος λογος ειναι ο αντρικος λογος- σε καμια περιπτωση δεν ψεγω τους αρρενες συντροφους για αυτο-

οταν ακομα ζηταμε απο την κοινωνια να ερθει να μας συναντησει αντι να παμε και εμεις σ αυτη,

οταν παλιοι συντροφοι μοναζουν ακομα,εχοντας πολλοι απ αυτους, αρκετα <καλους> λογους,( δογματικοτητα, ασυνεννοησια,ακρατος ανταγωνισμος,ανοργανωσια, ευκολια στο να προσβαλλουμε αυτους με τους οποιους διαφωνουμε,καχυποψια σε οποιον μεχρι προτεινος μιλουσε για αντιδομες και ελευθεριακο κοινοτισμο ή συνδικαλισμο..)

οταν η διαλλακτικοτητα θεωρειται  ακομα ελαττωμα, οταν στο ονομα του σεβασμου των ατομικοτητων διαστρεβλωνεται η σημασια

 της οργανωμενης συλλογικοτητας 

οταν τα σωματεια ειναι παραδομενα στον καθεστωτικο,εργοδοτικο συνδικαλισμο,και εμεις ακομα νομιζουμε οτι θα καταφερουμε πολλα διχως να σχετιστουμε με τον κοσμο της εργασιας  

οταν καποιοι συντροφοι δεν περιεχονται  στην εκτονωτικη και μονο συγκρουση στο δρομο με δυσαναλογες ως προς το διακυβευμα,συνεπειες, για νεα παιδια συνηθως,

και ζητουν περισσοτερη περισκεψη, στοχευση και οργανωση αναλογα με τις περιστασεις ..και στιγματιζονται ως αριστεροαναρχικοι

λες και η περισκεψη ,η στοχευση η οργανωση,η πολιτικη εκτιμηση ειναι αρνητικα στοιχεια για εναν πολιτικο χωρο....

οταν ποινικοποιουνται λαθη, σφαλματα ,ατυχεις πολιτικες προσεγγισεις συντροφων ..

οταν ακομα καλα κρατει, ο λάιφ στάιλ αναρχισμος, και η επιφυλαξη πολλων συντροφων να δεσμευτουν και να αναλαβουν ευθυνες με τη συμμετοχη τους σε πολιτικες ομαδες, αυτοοργανωμενες συλλογικοτητες,εγχειρηματα,σωματεια βασης ,κά - κατα τη γνωμη μου, μεριδιο ευθυνης, ισως εχει και ο τροπος λειτουργιας των υπαρχουσων ομαδοποιησεων (δες παραπανω), 

 

τοτε κατι δεν παει καλα με το  χωρο μας.Και πρεπει, με σοβαροτητα να στοχαστουμε πανω σ ολα αυτα.

 

Ωστοσο,  διαβαζοντας κανεις την ιστορια του παγκοσμιου αναρχικου κινηματος διαπιστωνει οτι κραταει απο παλια ο προβληματισμος,η διαπαλη,οι συγκρουσεις και αυτη η παραδοχη ειναι απο τη μια παρηγορητικη, απο την αλλη ομως, οχι και τοσο!

Και παντως, πρεπει κανεις να λαβει υποψη του οτι το αναρχικο κινημα στην Ελλαδα ειναι  σχετικα νεο.  

 

 Κλεινοντας  ετουτο το αυτοκριτικο κειμενο,θελω να παραθεσω ενα αποσπασμα απο το βιβλιο του Ρουντολφ Ροκερ ¨Αναρχισμος και Οργανωση¨  το οποιο ειναι, κατα τη γνωμη μου πολυ επικαιρο και σχετικο με τα προαναφερθεντα.

 

<<...Καταλαβαινουμε σημερα παντου οτι το αναρχικο κινημα εχει απολυτη αναγκη απο μια οργανωμενη βαση,αν θελει να ειναι παρον στις μεγαλες μαχες που ερχονται,αν θελει να δια τηρηθει ζωντανο κι αν δεν θελει να ειναι οι οπαδοι του κρατικου σοσιαλισμου(της μιας ή της άλλης πλευρας) αυτοι που θα κληρονομησουν τη δραση και τις θυσιες μας.Η Ρωσια μας εδωσε πανω σ αυτο το ζητημα ενα παραδειγμα που δεν πρεπει ποτε να το ξεχασουμε.Το αναρχικο κινημα, παρα την τεραστια επιρροη που ειχε μεσα στο λαο και παρα τις τεραστιες θυσιες που τα μελη του εκαναν για την επανασταση, υπηρξε θυμα των ιδιων των εσωτερικων του αντιφασεων και της απουσιας οργανωσης.Βοηθησε ετσι τον μπολσεβικισμο να κατακτησει την εξουσια. Σημερα οι ιδιοι οι συντροφοι μας, βιωνουν τις πικρες συνεπειες αυτης της πραγματικοτητας. Και θα συμβαινει παντου το ιδιο οσο οι αναρχικοι δεν κατορθωνουμε να ενωθουμε στη βαση κοινων κατευθυνσεων και να συγκεντρωσουμε οργανωμενα τις δυναμεις μας........Ας μη γελιομαστε .Αν επιμενουμε τοσο πολυ στο ζητημα της οργανωσης δεν ειναι γιατι τη θεωρουμε το φαρμακο για καθε νοσο.Ξερουμε πολυ καλα οτι πανω απ ολα  αυτο που εμπνεει και ζωντανευει ενα κινημα ειναι η ουσια του. Αν αυτη δεν υπαρχει, η οργανωση δε λυνει το προβλημα.Δε θα μπορουσαμε να ζωντανεψουμε τους νεκρους ,οσο κι αν τους οργανωναμε..........Ειναι απολυτως λαθος να θεωρησουμε οτι μεσα στη οργανωση εξαφανιζονται οι προσωπικοτητες.Συμβαινει ακριβως το αντιθετο.Μονο μεσα απο τη στερεη επαφη με τους ομοιους της , μια προσωπικοτητα αναπτυσσεται ολοκληρωμενη.Οταν ως <ατομικισμο> ,αντιλαμβανομαστε το αιωνιο λιβανισμα του καθε Εγω και το γελοιο φοβο οτι η επαφη με αλλους ανθρωπους αποτελει  κινδυνο για την καθε προσωπικοτητα,λησμονουμε στην πραγματικοτητα το μεγαλυτερο εμποδιο για την αναπτυξη της ατομικοτητας.Οσο περισσοτερο ενας ανθρωπος συνδεεται στενα με αλλους ανθρωπους και οσο πιο βαθια βιωνει τις χαρες και τις λυπες τους, τοσο περισσοτερο οξυνεται το προσωπικο του αισθητηριο και τοσο περισσοτερο μεγαλωνει η ατομικοτητα του.Και ας κανουμε σαφες οτι το προσωπικο αισθητηριο του ανθρωπου ειναι προΪον του κοινωνικου του αισθητηριου..................>>
Ν.Ν